توضیحات

تیک ، تاک ، تیک ، تاک ، … شاید صدایی که در فراسوی سکوت خانه در گوشمان بازی میکند برایمان بی ارزش ترین معنا در جهت کشیدن دستی نوازش بر واژه ” توجه ” باشد . صدایی که چشم بسته معرف واژه دیگری به اسم ” لحظه ” هست . صدایی که در طول زندگیمان بارها و بارها تکرار میشود و به ان بی توجهی میکنیم چرا که زیاد از این تیک تاک ها برای خودمان متصور شدیم که در ازادی فراخ دست به انجام هر جسارتی بزنیم .

فردی را در گوشه ذهنم با خودم بزرگ کرده ام . فردی که از بچگی به او بی اعتنایی و بی توجهی میشد و روزی و قوت غالب این فرد ، گزش بغض و عقده هایی بود که داشت کم کم بوی تعفن میگرفت . مثل جمله معروف هم نزدن میمونه چرا که وقتی ظرف تعفنی رو بخواهی هم بزنی بوی گندش بیشتر درمیاید . به سان روزهای پر از عقده و کینه بچگی ، روزهای میانسالی در دور باطل ” تکرار ” سپری میشد تا اینکه دستور جنون واری ، حاکی از تفکر به چراهای واپسای ذهن تاریکش ، به مغزش صادر شد .

بعد از کلنجار رفتن با عقده ها و سرباز بودن انها هم از جهت جنگ با خود و هم از یاداوری و هم زدن انها ، تصمیم به هم زدن ماجرا میکند تا با گندی بوی تعفن درونیش ، تمام روزهای از دست رفته رو بالا بیاره . چاره چی بود ؟ چیزی جز کشتن نبود . چیزی جز فرو کردن چاقویی برنده در قلب کسانی که زندگی را بر او تنگ کرده بودند . خب حالا چه ؟ چه چیزی میتوانست سالهای طولانی یک تشنه توجه رو سیراب کنه ؟ اگر ان زمان بجای ان فرد بودم جوابی بجز یک جرعه خون داغ نمیتوانستم متصور بشم . چشاندن خونی داغ بر پوست صورت و بوییدن ان پس از بالا اوردن . بوی بر باد رفته و از قضا از یاد رفته ای که دائم در مغزش تکرار میشد و حالا توانسته بود پس از سالها جستجو ، آن بو را پیدا کند و ارام بگیرد و خواب راحتی را در شب پس از ” جنایت ” برای خودش به ارمغان بیاورد .

بات نات تودی ، عطری جنون امیز با رایحه ای از حسن نیت خون همراه با عرض ادبی عمیق و هوشمندانه از نت های انیمالیک همراه هست که زرق و برق رایحه با کستوریوم و چرم مارو به سرحد ارضا شدن در تنهایی و خلوت میرسونه . اگر واژه های ” توجه ” ” تکرار ” ” لحظه ” برایتان میتواند سربازان ترسناکی از یک بازی جنون امیز باشد ، این رایحه میتواند به بهترین نحو ممکن برایتان سازگار باشد . همه چیز مهیا و تمام هست در بهترین نوع خودش . 10/10

”

مادری عزادار جیغ زد و خون شتک شد به این متن …

به پاس حرمت حس مادرانه ای که هر شب آرزویش را میکشید ، شش ماهی بود که خدای سرزمین کوچکش به او فرزندی هدیه داده بود . 5 جولای در ماه ششم بارداری اش ، هنگامی که نفس زنان از پله های ساختمان بالا میرفت و رد هایی از خون را در پله ها مشاهده میکرد وارد خانه اش شد . کاور مشکی و اتاق سیاه سوی چشمانش را به تاریکی سوق داد . مشاهده جسد خونین شوهرش ، در فضایی پر از دودهای سیاه ، فرزند داخل شکمش را به عزا نشاند . فرزند آن لحظه محکمترین مشت خودش را به دل مادرش زد و از گریه های ناخودآگاهش تن مادرش را خیس عرق کرده بود . نمیدانست باید چکار کند . در پس تمام عزایی که در دلش موج میزد ، تنها یک دریچه نوری به زندگی اش روشن بود و آن هم فرزندش بود . پسرکی که بدنیا نیامده عزادار بود . شوهرش به واسطه فردی که هرگز نفهمیدند چه دشمنی ای با او داشت و از کجا آمده بود به قتل رسید و آرزوی پدر بودن را با خودش به گور برد . سه ماه گذشت و فرزند عزادار با چشمانی خونین و اشکی بدنیا آمد . پسرک بزرگ شد و در پس انتقام خون پدرش به دنبال قاتل فراری ای که هرگز نمیدانست از کجا امده دست به تلاش میزد . 20 سالی گذشت و همچنان غم از دست دادن پدرش به مثابه نفتی بود بر اتش دلش از غم کشته شدن پدرش آنهم بی دلیل . ان پسر همه دارایی مادرش بود . تمام جان و هستی مادر ، آن پسر بود . تنها یادگاری معشوقه اش تنها همان پسر بود . اصرارهای شبانه روزی مادر به پسر برای رها کردن قضیه پدرش از یک سو و از سوی دیگر حس انتقام در دل پسر دوگانگی ای را ایجاد کرده بود که نمیدانست باید چه قدمی را بردارد اما میدانست تا انتقام خون پدرش را نگیرد آرام نمیگیرد . هزینه سنگینی بابت از دست دادن پدرش آن هم بی دلیل داده بود . او به مادرش در 6 ماهگی اش مشتی زده بود که مادر هنوز که هنوز هست درد آن مشت را از یاد نبرده است . بدون اطلاع مادر سر نخ هایی پیدا میکرد و ادامه میداد . وارد بد بازی ای شده بود . 5 ام ماه جولای در دل مادر عزادار دلهره ای پیچیده بود . گویی این نعمت الهی هست که مادرها پیش از وقوع هرچیزی برای فرندشان ان را حس میکنند . از سر کار مرخصی گرفت و به سمت خانه قدم برداشت . بازهم رد پایی خونین در پله های خانه مشاهده میشد . مادر دیگر توان قدم برداشتن نداشت . به زور خودش را به خانه رساند . صحنه ها در مغز مادر دوباره و دوباره تکرار شدند . دیدن جنازه خونین فرزندش در همان خانه ای که 20 سال پیش جنازه شوهرش را دیده بود دیگر توانی برای زندگی بر مادر نذاشته بود . به پاس تمام لحظات خوشی که از فرزندش در دلش داشت ، به زندگی کردن با یاد او و همسرش ادامه داد . اما تنها یک چیز را آویزه گوشش کرده بود . 5 ام جولای هر سالی با خودش مرور و مرور میکرد که اما امروز دیگر نه … امروز دیگر کسی را ندارم که بخواهم از دست بدهم . امروز دیگر من تنهاترینم …

از نوک قلمی که این متن را مینویسد خون چکه میکند و دیگر نمیتواند ادامه دهد . از جیغ و فریاد مادر عزادار خونی تلخ و تازه به نوشته هایم شتک شد و ما ماندیم و توقف این نوشته …

”

اوج هنر و کانسپت ، توجهاتی واضح و واقعی از خون به همراه عرض اندام نت های انیمالیک ماه عسل هنر دست یکی از نابغه ترین عطارهای دنیا میباشد .

نوشته اقای امیرمحمد گندمی